पान १७
“करच चौकशी. इथल्या बाराशे पंधराशेच्या नोकरीत काय ठेवलंय? तिकडे जाऊन पंधरा वीस हजार कमवायची संधी असताना....”
“दिपकची आई कॉल सेंटरचं नाव पत्ता देऊन गेली. मी माझ्या एका मैत्रीणीचं मत घेतलं तर तीसुद्धा म्हणाली की मुंबईला नोकरी करण्याची ही संधी सोडू नकोस. आई बाबा नकोच म्हणत होते पण मी कसंबसं त्यांना तयार केलं आणि मुंबईला आले. बाबांनी त्यांच्या एका मित्राकडे शब्द टाकला म्हणून त्या मित्राचा रिकामा फ्लॅट मला रहायला मिळाला.
“पण ही परिस्थिती बदलली दिपकच्या वागण्यानेच. एक दिवस नेहमीप्रमाणे माझं घर आल्यावर मी गाडीतून उतरले, तर दिपकही माझ्या पाठोपाठ उतरला आणि अचानकपणे माझा हात आपल्या हातात पकडला.
“प्रिया...., खूप दिवस सांगावं असं होतं मनात पण संधीच मिळत नव्हती.”
मी हात सोडवून घेत म्हटलं, “जे काही बोलायचंय ते लांबून बोल. पुन्हा हात पकडलास तर...”
“तर काय? तुझ्या टी. एल. ला सांगशील? की त्या अमोल प्रभाकरला सांगशील?”
“ए, शहाणपणा दाखवू नकोस दिपक.” मी फणकार्‍याने म्हणाले.
“शहाणपणा तू दाखवू नकोस, प्रिया. तुझं नाशिकचं लफडं जर तुझ्या ऑफिसमध्ये कळलं, तर पाच मिनिटांत नोकरी जाईल तुझी. ’तुझ्यावर एका माणसाच्या आत्महत्येमुळे केस झाली होती,’ एवढं एकच वाक्य सांगणं पुरेसं आहे तुला होत्याचं नव्हतं करायला.” दिपक छद्मी हसत म्हणाला.
“पण का करणार आहेस तू असं? मी काय घोडं मारलंय तुझं?”
“काहीच नाही. प्रिया, मुंबईत रहाणं सोपं नाही. पै-पै खर्च करताना विचार करावा लागतो आणि एका ड्रायव्हरचा पगार त्याच्या गरजा भागवताना अपुरा पडतो. तुझी माहीती सांगण्याचे पैसे नाही मिळणार मला पण न सांगण्याचे पैसे तर मी जरूर वसूल करू शकतो ना?”
“दिपकची आई कॉल सेंटरचं नाव पत्ता देऊन गेली. मी माझ्या एका मैत्रीणीचं मत घेतलं तर तीसुद्धा म्हणाली की मुंबईला नोकरी करण्याची ही संधी सोडू नकोस. आई बाबा नकोच म्हणत होते पण मी कसंबसं त्यांना तयार केलं आणि मुंबईला आले. बाबांनी त्यांच्या एका मित्राकडे शब्द टाकला म्हणून त्या मित्राचा रिकामा फ्लॅट मला रहायला मिळाला.
“पण ही परिस्थिती बदलली दिपकच्या वागण्यानेच. एक दिवस नेहमीप्रमाणे माझं घर आल्यावर मी गाडीतून उतरले, तर दिपकही माझ्या पाठोपाठ उतरला आणि अचानकपणे माझा हात आपल्या हातात पकडला.
“प्रिया...., खूप दिवस सांगावं असं होतं मनात पण संधीच मिळत नव्हती.”
मी हात सोडवून घेत म्हटलं, “जे काही बोलायचंय ते लांबून बोल. पुन्हा हात पकडलास तर...”
“तर काय? तुझ्या टी. एल. ला सांगशील? की त्या अमोल प्रभाकरला सांगशील?”
“ए, शहाणपणा दाखवू नकोस दिपक.” मी फणकार्‍याने म्हणाले.
“शहाणपणा तू दाखवू नकोस, प्रिया. तुझं नाशिकचं लफडं जर तुझ्या ऑफिसमध्ये कळलं, तर पाच मिनिटांत नोकरी जाईल तुझी. ’तुझ्यावर एका माणसाच्या आत्महत्येमुळे केस झाली होती,’ एवढं एकच वाक्य सांगणं पुरेसं आहे तुला होत्याचं नव्हतं करायला.” दिपक छद्मी हसत म्हणाला.
“पण का करणार आहेस तू असं? मी काय घोडं मारलंय तुझं?”
“काहीच नाही. प्रिया, मुंबईत रहाणं सोपं नाही. पै-पै खर्च करताना विचार करावा लागतो आणि एका ड्रायव्हरचा पगार त्याच्या गरजा भागवताना अपुरा पडतो. तुझी माहीती सांगण्याचे पैसे नाही मिळणार मला पण न सांगण्याचे पैसे तर मी जरूर वसूल करू शकतो ना?”
